علاقه به حیوان خانگی
هوالرب
علاقه کودکان به حیوانات نباید نادیده گرفته شود؛ خصوصاً وقتی آنها بعد از سن ۳ سالگی قرار داشته باشند. آنها از بازی با مورچه ها، پرنده ها و … لذت می برند و با تمرین نگهداری و مراقبت از حیوان خانگی، در واقع مهارت های مراقبت و حمایت از دیگری را تمرین می کنند.
کودکان از بازی با این حیوانات احساس رضایت و مفید بودن بیشتری داشته و حس می کنند که هم نقش پدر و هم نقش مادر رابرای او دارند. او در این حالت تمرین می کند تا مانند پدرش برای حیوان خانگی غذا تهیه کرده و مثل مادر از او مراقبت کند. این سبک بازی کودکانه به رشد مهارت های زندگی او کمک کرده و او در این تمرین ها هم مهارت های پدرانه و هم مهارت های مادرانه را یاد می گیرد.
کودک در بازی و مراقبت از حيوانات علاوه بر اینکه مهارت های اجتماعی و زندگی اش رشد پیدا می کند، به لحاظ هوشی نیز دچار تحول می شود .
کودکانی که در آغاز از حیوان می ترسند، در واقع به این دلیل است که متوجه تفاوت میان جانداران و اشیای بی جان شده اند.
این تجربه عینی در نهایت به کودک کمک می کند تا به تکامل رشد شناختی برسد و با لمس کردن یک حیوان از ترس خود بکاهد.
با این وجود، باید حیوانی برای کودک انتخاب شود که هم برای سلامتی او ضرری نداشته باشد و هم مطابق با سبک زندگی خانوادگی و فرهنگی اش باشد.
به طور کلی ارتباط مثبت با حیوانات می تواند به رشد ارتباط های معتمدانه با دیگران کمک کند.
ارتباط خوب با یک حیوان به رشد ارتباط غیرکلامی ، کلامی و همدلی کودک نیز کمک کند. حیوانات می توانند موقعیت های متفاوتی برای کودکان فراهم کنند و باعث می شوند تا کودک با به کار گرفتن سبک خودگویی، تفکرات و رازهای شخصی برای خود داشته باشد.
