کلبه امید من ... (اللهم عجل لولیک الفرج)

خدایم …

تو زیباترین ﺣﻀﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﯽ ﻭ ﻣﻦ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺷﺖ ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ …

ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺁﺑﯽ ﺁﺳﻤﺎﻧﺖ، ﺑﻪ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻫﺎﯼ بیشمارت، ﺑﻪ ﺑﺨﺸﺶ ﻫﺎﯼ ﺳﺨﺎﻭت مندﺍﻧﻪاﺕ…

ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺑﻮﯾﯿﺪﻥ ﮔﻠﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﯽ، ﺑﻪﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﯾﻪ میدهی…

 ﺧﺪﺍﯾﺎ!!!

ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﻭ ﺑﺨﺸﯿﺪﯼ، ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﻌﺎﺩﻟﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ، ﻧﻪ ﻏﺼﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ براﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻫﺎﺳﺖ ﻭﻧﻪ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻫﺎ…

ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪﻥ ﻭ علف ها ﺩﺭ ﺳﺒﺰ ﺷﺪﻥ ﻣﻌﻨﯽ ﭘﯿﺪﺍ می کنند.

ﮐﻮﻫﻬﺎ ﺑﺎﻗﻠﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﯾﺎﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻮﺝ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭘﯿﺪﺍ می کنند.

ﻭ ﻫﻤﻪ ی ﺍنسان ها ﺑﺎ ❤️ ﻋﺸﻖ..❤️

ﭘﺲ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﭘﺬﯾﺮﺍ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻋﺸﻘﺖ ﺭﺍ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﺩﺭ آﻥ ﺟﺎﯼ ده…

پروردگارا…

امروز که نگاهم را تغییر دادم ، بینشی بر من عطا کن تا بذر افسوس در دلم بخشکد، که بر گذشته خود ای کاش نگویم…

بصیرتی ده تا بر موفقیت دیگری به چشم حسد ننگرم.

و درکی به من ببخش ، تا هنگامی که باید سکوت کنم، فریاد بر نیاورم،

خدای خوبم! یاریم کن ، که امروز را به راستی و درستی زندگی کنم.

آمین یا رب العالمین.

خدایا…
بیاموز به من…
که لحظه ها در گذرند…
بیاموز به من که هیچ حالتی پایدار نیست…
که می گذرد…

اگر در سختی ام…
اگر دلتنگم…
و در تمام این لحظه ها تو در کنار منی…
به من آگاهی بده تا پذیرا باشم هر لحظه ای را که می گذرد…
و نشانم بده راه را….
تا سهم خود را به انجام برسانم…
از نیروی بی پایانت بی نصیبم مگذار …
تا بپیمایم راههای دشوار زندگی را ، که با حضور تو ممکن می شود…
نگرانی هایم را بدست تو می سپارم…
و قدم می گذارم در راهی که تو می خوانی ام…
و هرچه در این مسیر برایم مهیا کرده ای را با آغوش باز می پذیرم…
هر لحظه با یاد تو خواهد گذشت…
چه سخت و چه آسان…
چه تلخ و چه شیرین…
که با حضور تو همه لحظه هایم به عشق مبدل می شوند.

خدایا هزاران بار شکرت…

خدایــــــــا…!

من همانم که گاه خندانم، و گاهی گریان.
گاه شکرگزارم، و گاهی در حال گله کردن.
گاه بنده توام، و گاهی بنده خویش!

خــــــــــدای همیشگی ام!
من مبتلا به گاه و بی گاههای همواره ام.
بیماری که همیشه به نسخه طبیب خویش عمل نمی کند!
اسیر خویشتنم؛
و گاه و بی گاههای اسارت گونه ام مرا در برگرفته است…

معبـــــــــــودا!
بنده ی گاهها و بی گاههای زندان تنم را از هم جدا کن!
مرا به آغوش خویش دعوت کن!
که تشنه ترینم به آن …

تمام این گاه و بی گاههای مدامم را، ببخش …
به حق بزرگی و مهربانیت 
الهی امین

 
رحیما!

مرا به خودم وا مگذار!

مرا در کام فتنه ها تنها مسپار !

زندگی ام تکیه گاه می خواهد!

راه و مسیرم چراغ می طلبد!

حرکتم مقصد، جهت می خواهد!

خودم به راهنما نیاز دارم !

تو در زندگی تکیه گاهم…

در راه چراغم …

در حرکت مقصد و مقصودم باش…

ودر پیچ و خم زندگی راهنمای حرکتم…

( آمین یا رب العالمین)