نیایش
خدایــــــــا…!
من همانم که گاه خندانم، و گاهی گریان.
گاه شکرگزارم، و گاهی در حال گله کردن.
گاه بنده توام، و گاهی بنده خویش!
خــــــــــدای همیشگی ام!
من مبتلا به گاه و بی گاههای همواره ام.
بیماری که همیشه به نسخه طبیب خویش عمل نمی کند!
اسیر خویشتنم؛
و گاه و بی گاههای اسارت گونه ام مرا در برگرفته است…
معبـــــــــــودا!
بنده ی گاهها و بی گاههای زندان تنم را از هم جدا کن!
مرا به آغوش خویش دعوت کن!
که تشنه ترینم به آن …
تمام این گاه و بی گاههای مدامم را، ببخش …
به حق بزرگی و مهربانیت
الهی امین
