همدیگر را پیر نکنیم.
به نام خالق زیبایی ها
کمی به فکر یکدیگر باشیم. هوای همدیگر رو داشته باشیم.
باید زندگی رو زندگی کرد نه اینکه فقط زندگی رو گذروند.
دنیایی که خدا برامون آفریده، اونقدر زیباست که هر کدوممون باید درست نقشمون رو ایفا کنیم. با تمام سکانس های خوب و بدش، تلخ و شیرینش، زشت و زیباش…
نمیشه بشینیم یه گوشه ای و کز کنیم و بازی نکنیم.حق داریم خسته بشیم اما حق نداریم ادامه ندیم.
هوای همدیگه رو داشته باشیم!
آدم‌ها در یک لحظه، با یک پیام، با یک جمله، با یک اتفاق، با یک نیامدن، با یک دیر رسیدن، با یک باید برویم، پیر می‌شوند. همدیگر رو پیر نکنیم، آدم را لحظه‌ها پیر نمی‌کنند؛ آدم را آدم‌ها پیر می‌کنند.
برای هم بهترین ها رو آرزو کنیم.
وقتی به اندیشه های منفی توجه کنیم و پرو بالشون بدیم یک آن چشم باز می کنیم که خودمون رو میان خزان زرد زندگیمون می بینیم و یادمون نمیاد که راه زیبای زندگی و مسیر سبزمون رو تاکنون چطوری گذروندیم. پس تا دیر نشده باید راهی پیدا کرد، باید تمام هدفمون رو با دیدی مثبت، روی نتیجه نهایی متمرکز کنیم.
در مسیر زندگی دریافتم چه بسیار غصه هایی که باعث از دست دادن لحظات شاد زندگیم شد.
دریافتم چه بسیار دردهایی که باعث سپیدی موهای من شد.
چه بسیار دویدن های بی دلیل، برای خواستن های بی جهت که فقط روزهای زیبا را از من گرفت.
کاش نه می دویدم، نه غصه می خوردم و نه درد می کشیدم. فقط او را می خواندمو بس…
پس بدونیم که خدا راهمون داده به دنیاش تا نقشمون رو درست ایفا کنیم.
وظیفه ما زندگی رو با تمام و کمالش زندگی کردن است، با تمام اتفاقات ناب لحظه لحظه عمرمون، که هر کدومش ما رو رشد داده و قویتر کرده و از ما انسان های قدرتمند و کاملی ساخته!
هر روز با امید چشم باز کنیم، هر شب با آرامش خیال چشم فرو بندیم و نعمت شکرگزاری اش رو به جای آوریم.
«شکر ای مهربانترین مهربانان عالم»
ذبیح پور
1402/04/09
