کلبه امید من ... (اللهم عجل لولیک الفرج)

هوالعالم

ما آدم ها از ندانستن بیزاریم.

• ندانستن نتیجه و عواقب تصمیم هایمان…
• ندانستن روزهای پیش رویمان…
• ندانستن خیالات دیگران در مورد ما…

و در مقابل این ندانستن ها دو کار میکنیم.

یا خودمان را به آن راه میزنیم؛ و یا میخواهیم به هر ضرب و زوری شده راهی بیابیم تا ندانسته هایمان را پیش بینی کنیم و  نقطه چین های آینده را با حدسهایمان پر کنیم و به آن سمتی که میخواهیم زندگی مان برود کنترلش کنیم.

با راه حل اول از خود و زندگی  غافل می شویم و به موقع آماده اش نیستیم.  و با راه حل دوم خود را تحت فشار و استرس بی پایان  و ناکامی های مختلف قرار میدیم.

راه سومی هم هست. با چشمان باز و آغوش باز به استقبال ندانسته هایمان برویم. و هر لحظه خود را آماده سازگاری با ندانسته ها و ابهامات زندگی کنیم.

با آغوش باز و آماده به استقبال ابهام ها و تجربه های جدید و نا آشنا بروید و خود را به خاطر ندانستن سرزنش نکنید.

این ذات زندگی است.

خودمون رو سرزنش نکنیم تا اوقات زندگیمون به خوشی سپری بشه.