کلبه امید من ... (اللهم عجل لولیک الفرج)

 

به نام او که عزیز و بخشنده هست.

سال 1402 هم تمام شد.

نشسته ام و دارم فکر می کنم به روزهایی که رفت.

روزهایی که گاهی شاد بودم و گاهی غمگین!

لحظاتی رو که از ته دل می خندیدم و لحظاتی رو که با عمق وجودم اشک ریختم.

و به لحظه لحظه هایی که کنار عزیزانم گذشت.

با سرعت خاطرات در ذهنم مرور می شوند.

اتفاقات خوب و بدی که برایم افتادند و آدم هایی که در زندگی ام بودند و اکنون نیستند،

و آدم هایی که قرار است وارد زندگی ام شوند.

به آن هایی که رفتند باید بگوییم یادش بخیر، و قلب و دلمان را پذیرای افراد جدیدی کنیم که قرار است وارد زندگی مان شوند.

قطعا خداوند برای هر رفت و آمدی در این دنیا حکمتی نهفته است.

شاید به وسیله این آدم ها قرار است اینقدر قوی شویم تا پخته و جسور تر زندگی کنیم.

و اکنون من همچنان مبهوت روزگار و با چشمان امیدوار در قطار بی توقف زمان ایستاده ام.

منی که تمام این روزها رو زندگی می کنم و می دونم خوب هایشان برایم امید هست و بدهایشان برایم درس!

باید محتاط تر گام برداریم و حواسمان به دیوار شعورمان باشد که مبادا در این رفت و آمدها خدشه ای به آن وارد شود.

مهمترین درس من در سالی که گذشت این بود که * خودم را عاشقانه دوست بدارم.*

 

امیدوارم سال جدید برای ههمون پر باشه از رسیدن!

رسیدن به هرچیزی که تا الان با رویاش زندگی کردیم!

و حواسمان به داستان زندگی مان باشد که ثانیه ثانیه اش با سرعت عجیب در حال گذر است.

و نرسیم به روزی که متوجه شویم اشتباه زندگی کردیم.

الحمدالله رب العالمین.

ذبیح پور 1403/01/06

 

هوالرزاق

_{《الهی نامه در زمان ها، لحظات و ساعات متفاوتی از دل برآمده و به زبان جاری گشت و به تحریر در آمده》}

_{الهی انچه تو خواهی من همان خواهم.}

_{الهی در حیرتم که چگونه گذشت!}

_{الهی دلخوشم کن به آنچه تو برایم میسازی!}

_{الهی دنیا اگر بازی است توان برد عطایم کن.}

_{الهی شاکرم به درگاهت از تمام داشته هایم…}

_{الهی انتظار بارش رحمتت بسیار است.}

_{الهی اهدناالصراط المستقیم} 

_{الهی دور کن شر و بدی را و برسان خیر و خوبی را}

_{الهی از صابران و شاکران قرارم ده…}

_{الهی تو گواهی و فرمانروا و من فرمانبردار !}

_{الهی نفس نفس شکر، قدم قدم شکر…}

_{الهی فرشتگان مقربت بسان خورشید احاطه دارند.}

_{الهی اشتیاق ما رو فزونی ده!}

_{الهی شکر از تمام داده ها و نداده هایت.}

_{الهی غم فراق نصیب مگردان!}

_{الهی بر تقدیر تو صبر کرده ام، مقدر کن انچه تو خواهی}

_{الهی عقل و دل رو محبوب هم کن.}

_{الهی چشمم آن ببیند که مقدر توست.}

_{الهی دستانم خالی و چشمانم بسته، راه نشانم ده…}

_{الهی ماندن را توانی باشد توانی ده.}

_{الهی که حاضر و ناظری، نگهدارم باش!}

_{الهی نعمت و برکت و فراوانی ببارد.}

_{الهی شکر از وجود عزیزانم…}

_{الهی بخشندگی از توست ببخش.}

_{الهی مسیر چه حیرت اور هست.}

_{الهی چگونه زبان شکر گویم که در وصف تو هرچه گویم تمامی ندارد.}

_{الهی به هرجا روی آوردم جز تو نخواهم دید.}

_{الهی چکونه این همه آفرینش اینگونه حمد و ثنای تو می گویند.}

_{الهی رحمت و رافتت بر من باریده شکرا لله}

_{الهی نشانه ها چه می گویند که مرا واقف و آگاه بر این نشانه ها کن.}

_{الهی خیال بی خیال را توان عطا کن.}

_{الهی آرامش خیال عطایم کن.}

_{الهی شکسته دل به که پناه برد که تو پناهگاه امنی…}

_{الهی خطاکار سربه کجا گذارد که تو تکیه گاهی…}

_{الهی بخششت چگونه حاصل شود جز با دعا برای بندگانت…}

_{الهی تو چه گویی و من چه کردم!}

_{الهی تو هستی و امان از دل فریبکار!}

_{الهی شکر زین نعمت های بیکرانت…}

_{الهی وای بر کوردلان ، وای بر جفاکاران!}

_{الهی حریم امن تو چه دل انگیز است.}

_{الهی ملجأ و مأوایم تویی، مونس و تقوایم تویی}

_{الهی دل برگیرم و دل برگزینم.}

_{الهی توکلت علی الله…}

_{الهی انا لله و انا الیه راجعون…}

_{الهی سبحان الله بر هر عجبی…}

_{الهی چگونه ادای دین کنم که ممکن نباشد.}

_{الهی دریای لطف و کرمت بر من ببار!}

_{الهی عالم معنی را راه ورودی است. هموار کن…}

_{الهی بصیرت و معرفت عطایم کن.}

_{الهی شکر و صدهزار شکر…} 

_{ذبیح پور ۱۴۰۲/۱۰/۰۹}

 به نام خالق زیبایی ها

کمی به فکر یکدیگر باشیم. هوای همدیگر رو داشته باشیم.

باید زندگی رو زندگی کرد نه اینکه فقط زندگی رو گذروند.

دنیایی که خدا برامون آفریده، اونقدر زیباست که هر کدوممون باید درست نقشمون رو ایفا کنیم. با تمام سکانس های خوب و بدش، تلخ و شیرینش، زشت و زیباش…

نمیشه بشینیم یه گوشه ای و کز کنیم و بازی نکنیم.حق داریم خسته بشیم اما حق نداریم ادامه ندیم.

هوای همدیگه رو داشته باشیم!

آدم‌ها در یک لحظه، با یک پیام، با یک جمله، با یک اتفاق، با یک نیامدن، با یک دیر رسیدن، با یک باید برویم، پیر می‌شوند. همدیگر رو پیر نکنیم، آدم را لحظه‌ها پیر نمی‌کنند؛ آدم را آدم‌ها پیر می‌کنند.

برای هم بهترین ها رو آرزو کنیم.

وقتی به اندیشه های منفی توجه کنیم و پرو بالشون بدیم یک آن چشم باز می کنیم که خودمون رو میان خزان زرد زندگیمون می بینیم و یادمون نمیاد که راه زیبای زندگی و مسیر سبزمون رو تاکنون چطوری گذروندیم. پس تا دیر نشده باید راهی پیدا کرد، باید تمام هدفمون رو با دیدی مثبت، روی نتیجه نهایی متمرکز کنیم.

در مسیر زندگی دریافتم چه بسیار غصه هایی که باعث از دست دادن لحظات شاد زندگیم شد.

دریافتم چه بسیار دردهایی که باعث سپیدی موهای من شد.

چه بسیار دویدن های بی دلیل، برای خواستن های بی جهت که فقط روزهای زیبا را از من گرفت.

کاش نه می دویدم، نه غصه می خوردم و نه درد می کشیدم. فقط او را می خواندمو بس…

پس بدونیم که خدا راهمون داده به دنیاش تا نقشمون رو درست ایفا کنیم.

وظیفه ما زندگی رو با تمام و کمالش زندگی کردن است، با تمام اتفاقات ناب لحظه لحظه عمرمون، که هر کدومش ما رو رشد داده و قویتر کرده و از ما انسان های قدرتمند و کاملی ساخته!

هر روز با امید چشم باز کنیم، هر شب با آرامش خیال چشم فرو بندیم و نعمت شکرگزاری اش رو به جای آوریم.

«شکر ای مهربانترین مهربانان عالم»

ذبیح پور

1402/04/09

 

 

《الهی نامه در زمان ها، لحظات و ساعات متفاوتی از دل برآمده و به زبان جاری گشت و به تحریر در آمده》

هوالغفور

الهی شکر که چشمهایم شاهد و گواه زیبایی هایت هست.

الهی نرگس در دستانم و رایحه تو در کنارش!

الهی عظمتت چه عظیم است یا عظیم و یا کریم

الهی تو را که دارم فارغ از زندگی دنیایی ام!

الهی چشیدن لذت عبادتت چه شیرین و گواراست.

الهی هزاران شکر به درگاهت نکنم هر لحظه چه کنم.

الهی توفیق چنین سعادت را از من نستان!

الهی نور علی نورم را برکت ده! یا فوق کل نور

الهی من ناچیز و تو گرانبهاترینی…

الهی وجود لایزالت بر همگان آشکار و دیده ها نابینا!

الهی بر این تقدیرم آرامش،آسایش مقدر بفرما!

الهی این بنده دلش تنگ و این دل چه فراق از این تنگ…

الهی زیباییهایت مرا به وجد آورده. عطایم کن!

الهی عزیزان عزیز، نزدیکان سلیم و عاشقان شفیق بگردان.

الهی دل درد کی لب به شکوه گشاید که تو غیاث المستغیثینی.

الهی حال مناجات عطایم کن که بی تو هیچم!

الهی دلم در اشتیاق دیدار تو بی تاب است.

الهی روی مگردان از من که روی خجل زده ام.

الهی دل تنگم را وسعت ده؛ تنگ دلی را هیچ نسیانی نیست.

الهی اشک چشم پاک می شود؛ با اشک دل چه باید کرد.

الهی نزدیکی و دور، احساست میکنم.

الهی شکر از خالق، شکر از مخلوق!

الهی شوق پریدن دارم، عطایم کن.

الهی دوستانم را حافظ جان باش.

الهی بخشش از توست خطایم ببخش!

الهی آرامش خیالم ده.

الهی دورم کن از خزان زرد زندگی…

الهی توان ادامه مسیر نیست همراهم باش.

الهی میخوانمت…❤

ذبیح پور

1402/02/04

 

خدایــــــــا…!

من همانم که گاه خندانم، و گاهی گریان.
گاه شکرگزارم، و گاهی در حال گله کردن.
گاه بنده توام، و گاهی بنده خویش!

خــــــــــدای همیشگی ام!
من مبتلا به گاه و بی گاههای همواره ام.
بیماری که همیشه به نسخه طبیب خویش عمل نمی کند!
اسیر خویشتنم؛
و گاه و بی گاههای اسارت گونه ام مرا در برگرفته است…

معبـــــــــــودا!
بنده ی گاهها و بی گاههای زندان تنم را از هم جدا کن!
مرا به آغوش خویش دعوت کن!
که تشنه ترینم به آن …

تمام این گاه و بی گاههای مدامم را، ببخش …
به حق بزرگی و مهربانیت 
الهی امین

 

هوالمحبوب

هرکسی خود داند و خدای خودش              که چه دردیست کجای دلش

خاطرات خیلی عجیب هستن، گاهی اوقات میخندم به یاد روزایی که گریه کردم و گاهی اوقات، گریه میکنم به یاد روزایی که می خندیدم.

این جمله رو خیلی شنیدم، شایدم خودمم میگفتم، که میگن «آرزوهات خاطره شن» بعضی وقتا که عمیق به این جمله نگاه میکنم، میگم آرزوها خاطره نشن. آرزوها زندگی بشن…زندگی شیرین…توأم با عشق!

تجربه و روزگار  نشون داده همیشه آرزوهای ما ممکنه خاطرات خوبی نسازن. پس  وقتی بخوام برای کسی دعا کنم بهش میگم:

«اگه آرزوهای قشنگت تبدیل به خاطره های قشنگ میشه، بهش برسی».

کاش در کتاب قطور زندگی سطری باشیم به یاد موندنی، نه حاشیه ای فراموش شدنی. خدایا هنوز آرزوهایی مونده که قراره یه روزی بشه خاطرات شیرین زندگی من، به امید اون روز…

ذبیح پور

 

 

《الهی نامه ای که در زمان ها، لحظات و ساعات متفاوتی از دل برآمده و به زبان جاری گشت و به تحریر در آمده》

هوالشکور

الهی چه دردیست که درمان ندارد.
الهی شکرت که فهمیدم نفهمیدم.
الهی اراده ای بس قوی عطایم کن.
الهی این بنده به درگاه تو توبه می کند.
الهی بازار غفلت برپاست و این بنده ناگزیر.
الهی از خلق چگونه عبور کنم که رنگ و بوی کوفه دارد.
الهی چگونه وصلت شوم که بس دشوار است.
الهی گوشه چشمی به من نما تا آرام گیرم.
الهی خطاکارم و روسیاه، تو ببخش.
الهی غفلتم را برجهلم دان و این جاهل را بسی عالم گردان.
الهی وقتم را وسعت ده تا به برکت این وسعت تو را یابم.
الهی کسب علمم در راه تو باشد که غیر این نخواهم.
الهی از چه سرگردانم و حیران! مرا وا رهان.
الهی ذهن خسته را آرام بخش.
الهی بنده سست اراده را نیرومند کن.
الهی توفیقی عطاکن که زیباییهایت را باچشم نظاره کنم.
الهی صبری بس صبر عظیم نثارم کن که محتاجم.
الهی ذهنم دریای جوشان و رود خروشان است. آن را از بند نجات ده.
الهی دلم آن خواهد که تو خواهی اما توان آن ندارم.
الهی پای رفتن دارم دل رفتنم عطایم کن.
الهی زبانم را لال و دلم را رئوف گردان که لال بودن به از گزاف گویی است.
الهی اگر توان جبران هست فرصت ماندن ده تا جبران کنم.
الهی داناییم اندک است و نادانی ام بسیار.
الهی قلبم درد دارد و درمان تویی.
الهی روسیاهم  و ز روسیاهی بس خجلم.
الهی باید ها و نبایدهایت را به من بیاموز.
الهی عمری گرانمایه نصیبم فرما.
الهی از ذلت به عزتم برسان.
الهی بنده توبه به درگاهت هستم پذیرایم باش.
الهی الهی چه گویم که تمامی ندارد.

الهی شکرت…❤

ذبیح پور

۹۹/۱۲/۰۹

الهی!

به آنان بیاموز که قدر داشته هایشان را بدانند زمانی که هنوز آن ها را دارند.

اما افسوس!

افسوس که زمان در حال گذر است و زندگی همین چند صباحی بیش نیست.

مسیر زندگی تعیین شده نیست، هر انسانی خودش مسیرش را تعیین می کند و به آن بال و پر می دهد.

پس چه زیبا می شود زیبا زندگی کرد اگر بخواهیم.

چه زیبا می شود دوست داشتن را تجربه کرد اگر عاقلانه دوست بداریم.

می شود طعم شیرین زندگی را چشید.

می شود خوشبختی را تجربه کرد.

می شود آرام گیریم در کنار کسی که آراممان می کند.

الهی!

بیاموزمان خوب زندگی کردن را، تا بتوانیم آینده ایی زیبا بسازیم از همین امروز !

(یا ارحم الراحمین)

ذبیح پور

1398/03/25

به نام خدای هستی بخش

ز گهواره تا گور دانش بجوی…

هر وقت این مصرع به ذهنم می آید یاد خودم میافتم که، چقدر درس! چقدر خوندن!

اما وقتی به خودم نگاه می کنم می بینم؛ بزرگ شدم؛ درس خوندم؛ دانشگاه رفتم؛  اما چطور شد که طلبه شدم؟!

داستان طلبگی من از کجا شروع شد؟!

از اونجایی که من عاشق دوران طلبگی هستم؛ دلم می خواهد همینطور ادامه دهم. آخه مدرسه علمیه خودش نعمته، برکته، خداییش فاصله هست بین دانشگاه و مدرسه علمیه!

قرار بود خواهر کوچکترم بره حوزه علمیه!!!

 منم که یک دانشجو بودم و ترم آخر دانشگاه ، بهش گفتم تو که کنکورتو دادی خب وایستا جوابت بیاد! اگه جای خوبی قبول نشدی برو حوزه! خواهر منم که تازه از مدرسه خلاص شده بود و شور و اشتیاق دانشگاه رو داشت؛ از طرفی حوزه رو هم دوست داشت. بالاخره همراه دوستش رفتند برای ثبت نام در حوزه علمیه.

خلاصه بعد مدت ها به علت شرایط و موانعی قسمت نشد بره حوزه، و وارد دانشگاه شد، الحمدالله رشته‌ی خوبی قبول شده بود و رفت دانشگاه خدا را شکر موفق هم هست. منم این وسط دانشگام تموم شد. مونده بودم تو خونه، از اونجایی که عادت کرده بودم همش درس بخونم؛ بیکاری و تنهایی اذیتم می‌کرد. همسرم که می رفتند محل کار، من هم می بایست شروع می کردم برای مطالعه آزمون کارشناسی ارشد. اما …

اما ته دلم رضا نبود به ادامه دادن. رشته خودم را دوست داشتم اما به عنوان آینده کاری نه. چون احساس می کردم من به عنوان یک خانم وظایف مهمتری در قبال خودم و خانواده ام دارم. همچنین محیطی معنوی مثل حوزه رو دوست داشتم؛ متأسفانه کسی نبود که زودتر راهنماییم کنه؛ من تا اون زمان اصلا اطلاع نداشتم همچین مکانی هم هست.

وقتی که خواهرم برام تعریف کرد که اونجا چه جای خوبی بود و چه حس خوبی به آدم دست میده ناخودآگاه شیفته شدم، انگار همون آینده ای بود که من به دنبالش بودم و هستم. به همسرم گفتم کاش میشد می‌رفتم حوزه کاش از اول دانشگاه نمی رفتم آخه دانشگاه خیلی سخت بود، درساش سنگین بود. همسرم بهم گفت الانم برای هیچ کاری دیر نیست اگه دوست داشته باشی می تونی بری. معلوم بود که ته دلش راضی بود و دوست داشت.

منم تعجب کردم گفتم مگه میشه؟! چهار سال درس بخونم؛ برم دانشگاه، اونوقت بزارم کنار و یه راه دیگه ای رو از اول شروع کنم. بعد یه مدت کلنجار رفتن با خودم فهمیدم دلم کجاست، و تصمیم خودم رو گرفته بودم. با توجه به اینکه اطرافیانم تعجب کرده بودند از اینکه باز هم قصد دارم درس بخوانم.

بعد کلی سوال و پرسش از خودم جواب همه اونها را در ورود خودم به مدرسه علمیه پیدا کردم. این شد که خداوند کمکم کرد، همسر و خانواده ام مشوق من بودند که من به بهترین مکان و امن ترین جایگاه کوچ کنم. و برای ثبت نام اقدام کردم. البته 5 ماه طول کشید تا بفهمم قبول شدم. خیلی خوشحال شدم و اکنون که پایه چهارم حوزه علمیه خواهران الزهرا(س) بابل هستم، افتخار می کنم سرباز امام زمان (عج) هستم و عاشقانه تحصیل می کنم و خداوند رو شاکرم به خاطر موهبت عظیمی که به من بخشودند و از خدایم می خواهم که مسیر هدایت رو به همه‌ی ما طلبه ها نشان دهد تا بتوانیم رسالت طلبگی خودمان رو به نحو احسن انجام دهیم. کلام آخرم این است که کاش باشند افرادی که این چنین مسیر زیبا رو به نزدیکان و اقوام و دوستانشون نشان دهند؛ شاید حتی یک نفر به این راهنمایی ها نیاز داشته باشد؛ شاید کسی دوست داشته باشد اما آگاهی نداشته باشد.

والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته

سمانه ذبیح پور

96/09/03

 

 

 

به‌نام دوست داشتنی ترین دوست داشتنی ها

امروز برایم روزی است مثل تمام روز های دیگر

اما تفاوت آن دراین است که حسی گفت باید بنویسی…

بنویس برای آنکس که منتظر است!

بنویس برای آنکس که عاشق است!

بنویس برای کسی که دوستت دارد!

الهه‌ی من، می دانم عاشق تمام مخلوقاتت هستی!

می دانم حتی عاشق تک تک بندگان ناسپاست هستی!

می دانم حرف های بندگانت را شنوایی!

می دانم انتظار می کشی اما نه هر انتظاری…

انتظار آن بنده ای که تمام کمال و خوبی ها در اوست.

انتظار کسی که عبودیت بندگی ات را بجای آورد.

و این گونه می فهمم معنای دوست داشتن و عشق ورزیدن را

اما من نه آنم که بنده ایی شاکر به درگاهت باشم

نه آنم که همه‌ی کمالات در من جلوه گر باشند.

تو رب العالمین جهانیان هستی.

تو ارحم الراحمین تمام مخلوقات هستی..

معبود من، دست نیاز به درگاهت دراز می کنم، که هر آنچه از مقدرات توست برایم آشکار گردد.

زیبای من، جسمم و روحم را آماده پذیرای تمام خوبی ها و زیبایی ها کن و مرا از ناسپاسی ها دور ساز.

خدایا خواهان دنیای کودکی طفلی هستم که شکرانه‌ی زندگی ام باشد.

«آمین یا رب العالمین»

ذبیح پور96/08/22

 

 

 

 

 

 

 

خــــداوندا…
نگـذار که از تو فقط نامت را بدانم!
و نگذار که از تو تنها مشق کردن اسمت را به یاد داشته باشم.
همواره، در من جاری باش.همانگونه که خون در رگهایم جاری است.

 

 

 

به نام خداوند بخشنده مهربان

روز اول، شروع کار

چه زیباست وقتی کاری را به تنهایی یاد میگیری و انجامش می دهی

چه زیباست وقتی احساس میکنی اندکی از علم و دانشت بیشتر شد.

وچه زیباتر اینکه کاری را که فکر می کردیم نمی توانیم انجام دهیم را انجام دهیم.

پس ما می توانیم…